Op Dam nummer 12 woont  in 1950 de familie van Wittene.
Op de begane grond is het kantoor gevestigd  van het ‘Wegtransport’. Dit kantoor zal in 1956 verhuizen naar een pand aan de Loskade.
De N.O.B.-Wegtransport behartigt de belangen van de mensen en ondernemingen in het beroepsgoederenvervoer.
De rest van het pand Dam 12 wordt gehuurd door de familie van Wittene.
In 1950 is de gezinssamenstelling:

Vader: Mouritz van Wittene (1900 – 1994)

Moeder: Catharina van Wittene – van Schouwen (1905 – 1971) Op de foto rechts, genomen rond 1950

Kinderen:

Betje (1928)

Leo (1929)

Nel (1930)

Andries (1932

Saar (1934)

Maurits (1942)

Foto: Andries van Wittene rond 1950
Op de achtergrond de ouderlijke woning, met op de begane grond het kantoor van het ‘Wegtransport’

Zoon Andries is in 1950 18 jaar en vindt emplooi in de horeca. Een van zijn eerste baantjes is kelner in dienst van Charles van Biene. Die is uitbater van  ‘Het Wachtlokaal’ op de Markt. Op de plek waar nu de boekhandel ‘de Drukkery’ is gevestigd stond hier een horecagelegenheid waar wat gedronken en gegeten kon worden in afwachting van de komst van de bus van de ‘Stoomtram Walcheren’.

Op de foto links Andries en rechts zijn collega Rinus Sinke

Daarvoor had hij al meer voor Charles van Biene gewerkt.
We zien hem hier op de Dam met een ijscokar als ijsventer.
De identiteit van de soldaat is tot nu toe onbekend.
In zijn vrije tijd ziet Andries niet stil. Hij is lid van de Middelburgse Cabaret- en Toneelvereniging Groen-Wit . Samen met zijn zus Nel heeft hij in dit verband een tapdance-act.

Foto: Nel van Wittene.

Zij staat geleund tegen de auto van dokter Feikema, de buurman van de Van Wittene’s

Het moet  rond 1950 zijn als Dries in contact komt met twee jongens van Molukse afkomst. Op Walcheren wonen er nogal wat KNIL-militairen uit Indonesië die ten gevolge van de Soevereiniteitsoverdracht hun vaderland hebben moeten verlaten. In Middelburg wonen ze dan in twee kampen waar voorheen mensen hebben gewoond die hier tijdelijk waren gehuisvest in verband met hun werk aan de droogmaking van Walcheren. Het zijn houten nood-onderkomens aan de Seisweg en in de Nadorst.
In de noodwoningen komen Molukkers en hun gezinnen te wonen maar ook een flink aantal vrijgezelle Molukse jongeren die in Indonesië deel uitmaakten van het KNIL.
Andries had in de stad twee van die vrijgezelle jongens ontmoet.

Die waren zo zielig, zo alleen. Ze liepen gewoon te huilen op de Markt. Ze hadden ’t niet meer! Ik vertelde dat tegen mijn moeder en die had zo’n groot hart. Ons huis was zo groot, wij konden makkelijke een kamertje missen voor die knullen. Dat hebben we ingericht en daarna hebben ze een paar maanden bij ons ingewoond. De ene heette Hannie Pattiasina en van die ander ben ik de naam kwijt. Wij hadden geen tuin, alleen een klein platje. Op de foto mijn moeder, Hannie Pattiasina en ik in de zomerzon. Hannie heeft zijn KNIL-uniform aan.

Nog meer geschiedenis.

Hannie Pattiasina  maakt voor het eerst van zijn leven sneeuw mee! Hij poseert hier met Sara van Wittene en een buurmeisje. Op de achtergrond nog enkele noodwinkels. Die zijn hier in 1940 neergezet omdat de eigenlijke winkels in het centrum van de stad op 17 mei 1940 ten gevolge van oorlogshandelingen zijn verwoest. Ten tijde van deze foto-opname zijn de meeste winkels al weer wederopgebouwd, vandaar dat er dan nog maar een handjevol van op de Dam staan.

Door de innige contacten met de twee KNIL-jongens komt Andries ook in aanraking met andere Zuid-Molukkers in het kamp aan de Seisweg. Op de foto poseert hij met een familie met zijn jongere broertje Maurits.

We mochten komen eten bij die mensen. Dat was bijzonder. We aten met z’n alleen uit een grote pan. Met onze handen kneedden we een bolletje rijst met groenten en ook vlees geloof ik en staken dat zo in onze mond. Die mensen gebruikten helemaal geen mes en vork. Eerst waren we heel verbaasd maar we deden gewoon met ze mee. Heerlijk!

Alle foto’s in dit bericht komen uit de collectie van Dries van Wittene.

Over Saar van Wittene uit dit gezin valt heel veel te vertellen.
Stof genoeg voor een apart hoofdstuk: Lenig op de Gordel!